ls een post op deze site begint met wat in de typografie heet een initiaal, zoals de A hier, bevat zij een mening of interpretatie van de schrijver.
Kitty
24 juli 2007 | 
Geplaatst door: 
Deze <- prachtige meid is mijn zus Kitty. Eigenlijk heette ze Catherine (Katrientje t’Sas, oeioei), maar ergens in 1943, toen de plaatselijke fotograaf ook deze foto moet hebben gemaakt, is ze op de tennisbaan van ’t Ginneken omgedoopt. Gelijk had ze dat ze die nieuwe voornaam aanvaardde. Ze zou trouwens doortennissen tot in haar tachtigste levensjaar.
Vol verwachting kijkt ze hier als ongeveer twintigjarige het leven in; een leven, zo zou ze aan het eind ervan zeggen, dat volledig aan die verwachtingen heeft beantwoord.
Want Kitty is op 17 juli 2007 in de armen van haar twee dochters op 84-jarige leeftijd gestorven en gisteren, 23 juli, op Wolfswinkel in haar laatste woonplaats Son bij haar man (Harry, overleden in 1983) gelegd.
Kitty was bijna 11 jaar toen ik werd geboren en de omstandigheden hebben er toe geleid dat zij enkele jaren als een moedertje voor mij en mijn twee jaar jongere broertje heeft gezorgd. Zorgen is haar specialiteit gebleven. Ze werd verpleegkundige en heeft ook tijdens haar huwelijk de zorgbehoevenden in de familie opgevangen; ook onze moeder toen die in 1966 weduwe werd.
Mijn zus was kunstzinnig. Ze speelde piano (gaf daarin ook les) , schilderde en aquarelleerde. Vooral bloemen en de natuur. ’n Week of vier geleden nog heeft ze met haar sterk vermagerde handjes de pianotoetsen beroerd. En op nieuw schilderslinnen tekende ze een cirkel. Dat volstond: ‘De cirkel is rond’.
Ze ging graag. Het enige waartegen zij zich verzette was geestelijke aftakeling door te rigoureus gebruik van medicijnen. ‘Is dit nu dood gaan?’ vroeg ze haar dochters? ‘Ja mama, dit is nu doodgaan.’
Enkele weken geleden vlak voor haar laatste verjaardag, zat ze ’s morgens om vier uur aan haar kleine secretaire en schreef: ‘Nu is het zover dat ik afscheid moet gaan nemen. Maar niet voorgoed, zeker weten!’ Zij had het optimistische geloof, waarin ze was opgevoed, behouden. Ze voegde er nog aan toe: ‘…en als het regent, stuur ik jullie de zon.’
Haar kinderen en kleinkinderen hebben haar afscheid gevierd zoals Kitty het zich had voorgesteld: met muziek en met wonderbaarlijk stemvaste solozang. Haar oudste dochter droeg een korte biografie voor en dit alles heeft mijn gevoel van trots op mijn zus versterkt.
Het regende even niet.
Geplaatst in Ego
[…] Het gaat er niet om of ik in de hemel geloof. Zij deed het. Dezer dagen kreeg ik dus een geschenk uit de hemel: een gouache, geitje in een nevelig landschap, in de buurt van Son en Breugel, waar mijn zus Kitty haar laatste dagen sleet. Gestorven in juli 2007, heeft ze het me nagelaten, omdat ze wist dat ik er van hield. Voor mij is het schilderijtje mijn zus. Punt. Wie zij was, schreef ik eerder hier. Klik op het kopje hierboven om het schilderijtje te zien. […]
Ton F. van Dijk, een bekende mediafiguur, twitterde over de Wilhelmusgekte en gaf aan, dat-ie het Fries volkslied veel mooier vond. Ik reageerde daarop met de mededeling dat mijn zwager mijn zus zijn thuiskomst placht aan te kondigen met het fluiten van die melodie. Waarop Ton: ‘Zodat die op tijd haar minnaar kon buiten werken.’ Ochgot, ze was de geboren onschuld.